Zolang ik dacht dat het mijn schuld was, had ik invloed.

Als ik het fout had gedaan, kon ik het goedmaken. Als het aan mij lag, kon ik het veranderen. Als ik de oorzaak was, was ik ook de oplossing. Schuld en zelfverwijt waren een manier om grip te houden op wat ondraaglijk was, houvast in een wereld die mij losliet, grip op een werkelijkheid die mij geen grond gaf: dat ik beschadigd was en het niet had kunnen stoppen.

Zolang ik dacht dat het mijn schuld was, was er geen verbinding nodig. Geen verbinding mógelijk. Geen ruimte voor erkenning dat de relatie ongelijk, onveilig en onmogelijk was. Er was geen ander en in feite was er ook geen ‘ik’. Geen ruimte voor ontmoeting, noch met de ander, noch met mijzelf.

Zolang ik dacht dat het mijn schuld was, droeg ik niet de machteloosheid. Het besef dat ik klein, afhankelijk, kwetsbaar en onschuldig was. Dat het niet aan mij lag, maar aan wat een ander deed óf niet had gedaan. En, dat ik niets had kunnen doen om het te voorkomen.

Met het loslaten van schuld en het aanklagen van mijzelf, verloor ik de illusie die ik had van invloed. Ik moest toestaan dat het onrecht geen reden had gehad, dat er geen rechtvaardiging was geweest, geen logica, geen betekenis én ik moest erkennen dat ik niet langer alleen was. Dat er een ander was, dat er altijd een ander was geweest. Dat er een ‘ik’ was in de aanwezigheid van die ander.

En dat ik leed.

Een beweging naar het mogen voelen van onrecht. Het mogen benoemen van de immense pijn, angst en eenzaamheid waaronder ik geleden had. Het uitspreken van het verlangen in relatie tot een ander te mogen staan, mij te mogen en kunnen verbinden met een wereld die waarheid dragen kan. Het mogen erkennen dat ik niet langer hoefde te dragen wat een ander had laten vallen. Mij geborgen mogen gaan weten in de aanwezigheid van een veilige ander.

Aanklagen werd een bevrijding, waarin ik trouw bleef aan mijzelf. De brug naar erkenning, naar waarheid én naar verbinding. Een brug naar mijzelf, en vandaaruit naar de wereld om mij heen. De aanklacht werd een plek waar ik mij gelijk-en-waardig kon maken en zijn. Waar ik in verbinding kon blijven, zonder mijzelf óf de ander te verliezen.

Met het loslaten van schuld, het toelaten van machteloosheid en het erkennen van onrecht, verloor ik niet invloed, zij veranderde. Mijn verleden kon ik niet veranderen, maar mijn toekomst hoefde ik niet langer te laten bepalen. Van het niet langer alleen hoeven dragen, maar in relatie tot een ander te mogen en kunnen staan.
En, te mogen kiezen met wie.

Ik was niet de oorzaak.
Ik was niet schuldig.
Ik was een kind.

In het aankijken van de ander,
en in het weigeren mijzelf nog langer te verlaten leg ik de schuld neer.

Ik kijk op.
Ik kijk aan.
En ik kies
voor mij

En voor het gezamenlijke pad van heling dat voor ons ligt.