Schreeuw om verbinding!

Ik stond midden op straat, in een omgeving die ik niet kende. Zonder jas, in het donker, het sneeuwde. In mijn linkerhand mijn zware koffer. Om me heen liepen mensen. In de etalages fonkelde kerstversiering, boven de straat hingen lichtjes. Het was alsof ik alles zag, maar niets voelde. De verbinding met wie ik was en waar ik was verbroken.

Langzaam herinnerde ik me waar ik vandaan kwam: ik was opgenomen. Ik herinnerde me het gesprek, de spanning die steeds verder was opgelopen. Ik herinner mij de onrust in mijn hoofd, de druk in mijn lijf. Ik herinner me...
De mensen, de lichtjes, de kerst. En ik huilde. Ik belde de afdeling. “Dante, laat je koffer maar ingepakt. Je moet naar huis.”

Ik werd gezien als lastig. Als manipulatief, destructief, onvoorspelbaar, moeilijk te behandelen. Grensoverschrijdend, impulsief en ongemotiveerd. Ze hadden gezien dat ik schreeuwde, dat ik mijzelf pijn had gedaan, dat ik wegliep en deuren dichtgooide. Dat ik soms urenlang niets zei. Momenten waarop ik overspoeld werd door gevoelens en herinneringen waarvoor ik geen woorden had, waarvoor ik nooit woorden had mogen hebben.
Mijn gedrag werd belangrijker dan mijn verhaal.

De term acting out verwijst naar gedrag waarbij iemand innerlijke spanningen, gevoelens of herinneringen niet onder woorden brengt, maar deze op een impulsieve of destructieve manier uit-acteert.

Vaak wordt dit gedrag gezien als problematisch. Als iets wat moet worden gereguleerd, begrensd, gecontroleerd. Gedrag dat moet worden veranderd met protocollen, medicatie, afzondering of ontslag. Maar wie alleen gedrag ziet, mist de boodschap.

Acting-out is trauma dat spreekt zonder woorden. Trauma laat zich niet beheersen met maatregelen of symptoombestrijding. Trauma vraagt om begrip. Om erkenning van datgene waar geen woorden voor zijn. Om nabijheid en de ruimte je opnieuw te mogen verbinden. Het is een reactie op onveiligheid, op een ontregeld zenuwstelsel, op pijn die niet verwerkt kon worden.

Ik heb me vaak veroordeeld gevoeld, alsof ik terechtstond. Niet als iemand met pijn, maar als dader van mijn eigen gedrag. De dader krijgt straf. Ik kreeg maatregelen. Ontslag. Separatie. Fixatie. Afzondering, dwang, strakke regels, afstandelijke behandelaren – ze versterkten mijn gevoel van onveiligheid. De boodschap was helder: ik was te veel. Te heftig. Te onhandelbaar. Mijn schreeuw om aandacht moest genegeerd worden, zodat hij zou uitdoven. Elke keer confronteerde me opnieuw met machteloosheid en controleverlies. Alsof mijn pijn niet mocht bestaan. Alsof ik niet mocht bestaan. Alsof alleen mijn ‘aandachttrekkerige’ gedrag bestond.

Mijn gedrag was geen schreeuw om aandacht. Het was mijn schreeuw naar verbinding!

Acting-out is een signaal. Mijn gedrag sprak waar ik dat zelf nog niet kon. En wie durft te luisteren voorbij de stilte en voorbij het schreeuwen, die kan misschien horen wat ik zelf nog niet durfde te zeggen:

"Blijf bij me. Ook nu. Juist nu."