- The beauty we see in another soul, is a reflection of our own -

Jarenlang zag ik vele mensen die beter waren dan ik. Mooier, makkelijker ook vooral, vrolijker en succesvol. Als kind was ik gevoelig voor deze mensen die met hun natuurlijke charisma gemakkelijk door het leven leken te gaan. Alles wat ze aanraakten leek te veranderen in goud.

‘Ik wil worden als zij’, dacht ik vaak en droomde weg op wie ik wilde worden, weg bij wie ik was. Weg bij de pijn, scherven en deuken, de breuken en barsten, de rauwe randen en de rafels. Mijn eigen sprookjes dromen hield mij levend in een wereld die ik niet verdroeg, in een wereld waarin ik mijzelf niet verdroeg.

Het kostte mij jaren om in de tijd en ruimte die ontstond te kunnen verzachten en vertragen. Om te durven en kunnen kijken naar de scherven. Om anderen toe te laten bij de diepe pijn die de rouw over mijn verwonde en verloren ‘ik’ mij gaf. Om wat heel gebleven was steeds iets beter te kunnen horen en zien. Om terug te vinden wat nooit weg is gegaan, maar heeft gewacht.

En toen zat ik tegenover haar. Zoals elke week. Ik bewonderde haar. Ze was licht. Licht in haar beweging, licht in haar lach, in de manier waarop ze mij verdroeg en droeg, licht als ik mij omgeven voelde door het donker. Ik dacht terug aan hoe ik als kind waarschijnlijk tegen haar opgekeken had. Hoe ik had willen worden als zij.

Zachtjes hoorde ik het gefluister: ‘Ik wil zo worden als mij’.