'Neem mij maar met je mee'

Op mijn kamer in het ziekenhuis zit de geestelijk verzorger. We zijn in gesprek over dingen die ik tegenkom, dingen die mij bang en onzeker maken. We hebben het over wat van betekenis is. Wie van betekenis is en voor ik het goed en wel in de gaten had flap ik er uit: ‘Ik vraag mij af of de psychiater weet hoe groot haar betekenis is in mijn leven’.

Ik leerde haar vijf jaar geleden kennen toen ik in hetzelfde ziekenhuis opgenomen werd. Ik was gewend geraakt tijdens de vele opnames die ik daarvoor had gehad dat ik werd aangesproken op het nemen van verantwoordelijkheid en eigen regie. Ik was gewend geraakt dat ik mij eerst nog probeer te verdedigen maar inmiddels ook snel opgaf uit te leggen dat ik op mijn manier regie genomen had en nu even 'samen' nodig heb. Ik voelde mij eenzaam en alleen op plekken waar ik op hulp had gehoopt.

Samen, dat leerde ik af.

Ik moest het alleen doen, ik hoorde vaak dat ik het alleen moest doen, op eigen benen, autonoom, zelfstandig, eigen regie en ik voelde dat ik het alleen moest doen. Dat het niet lukte elkaar te ontmoeten in samen. De ander wilde vaak een probleem oplossen, ik vroeg de ander bij mij te zijn en mij te volgen. En deze psychiater deed dat. Inmiddels 5 jaar lang en vaak, als ik thuis ben, haal ik zinnen van haar aan die ze tijdens opnames tegen mij zei of beeldde mij in wat ze gezegd zou hebben. Denkend aan haar voel ik mijn waarde als mens en zie mijn eigen waarde. Ze hoeft (fysiek) niet bij mij te zijn om bij mij te zijn.

Het gesprek met de geestelijk verzorger was voorbij. Het is inmiddels lang na vijven als de psychiater voor mij staat in de keuken op de afdeling. Ik schrik er een beetje van en vraag of ik haar nog wat zeggen mag. Ze draait zich om, wacht en lacht. Ik laat mijn trillende handen zien om mijn opmerking dat ik het spannend vind kracht bij te zetten. ‘Weet je wel van hoeveel betekenis je bent in mijn leven?’. En ik word misselijk. BAM. There it is! Ik heb het gezegd, toegegeven, bekend, ik ben betrapt. Ik heb hashtag

#samen nodig. Ik vraag om samen en ik word bang. Bang dat haar reactie goed bedoeld zal zijn maar mij zo het gevoel geeft dat ik alles alleen heb gedaan en dus het verder ook alleen wel zal redden. Maar ze tikt op haar schouder en zegt: ‘Ik weet het Dante, neem mij maar met je mee’.

En eindelijk voel ik dat het mag. Eindelijk voel ik dat het kan. Eindelijk voel ik vooral ook hoe het kan.

Samen in verbinding is toelaten dat je van betekenis mag zijn.

Afbeelding: pinterest.