´Dat noemen we ook wel hechting´, zei hij terwijl hij met een glimlach naar mij kijkt. Misschien vonden we het beiden spannend het woord in de mond te nemen, dacht ik.

Ik zit bij mijn ontslaggesprek en kijk terug op de maanden die ik in het ziekenhuis verbleef. In de dagen voor mijn ontslag had ik stil gestaan bij de afgelopen maanden, maar ook gedacht aan de afgelopen jaren. Jaren waarin ik schade opliep als kind en vervolgens tijdens de vele opnames die daarop volgden. Ik dacht aan de hoop die ik had gehad veilig te zijn, op adem te kunnen en mogen komen en ik dacht aan de ´leegte´ die ik ervoer in instellingen waar ik verbleef en de grote angst voor afhankelijkheid die in en boven de gebouwen zweeft. Ik dacht aan hoe eenzaam ik mij voelde en hoe 'onthecht' zijn onderdeel was geworden van mijn identiteit. Hoe verbinden aanvankelijk gevaarlijk was, maar uiteindelijk ook het verlangen naar thuiskomen verdween.

In de avonden voor mijn ontslag sprak ik verpleegkundigen over de ervaringen die zo zijn blijven hangen. Hoe zij ingeprent zijn in mijn eigen manier van denken over mijzelf. Hoe opnames een plek werden waar ik niet wil zijn en zo snel mogelijk weg moet. Een plek waar het niet leuk is om de mensen te zien en waar ik aan het eind hoor te zeggen: ‘Ik hoop dat ik je nooit meer zie’. Een plek waar de angst voor afhankelijkheid soms groter lijkt dan het vertrouwen dat iets meer geborgenheid leidt tot een betere plek om te kunnen helen.

‘Is het niet raar dat we het ongezond vinden als ik nu tegen je zou zeggen dat ik je ga missen?’ vroeg ik de verpleegkundige. ‘Ik heb hier óók een goede tijd gehad. Ik moet iets wat ik écht voel wegmaken. Dat vind ik pas ziek!’. Ze knikte en lachte: ‘Ja' zei ze, je hebt gelijk.

De psychiatrie zou een plek moeten zijn waar mensen even thuis mogen komen. Wees niet bang om er iets meer een thuis van te maken. Want wie kan helen op plekken waar je niet mag zijn? Wie kan helen op plekken waaraan je je niet verbinden kan? Wie kan helen op de vlucht?

Waarom mogen we elkaar niet aardig vinden? Geraakt zijn door elkaar. Je hoeft niet bang te zijn dat ik afhankelijk van je word. Ik realiseer mij meer dan ooit tevoren; nooit, ben ik afhankelijk geweest van een opname of van een behandelaar, maar op deze plek en bij mijn huidige behandelaar leer ik mij verbinden. Die verbinding geeft de mogelijkheid mij met mijzelf te verbinden. In verbinding valt afhankelijkheid weg.

De verpleegkundige keek mij nog steeds aan: ´Ik ga jou ook missen, Dante´.

´Dat noemen we ook wel hechting´, zei de arts bij het ontslaggesprek, terwijl hij met een glimlach naar mij kijkt. Ik lachte terug, stond op en verliet de ruimte. Ik ga tevreden en met vertrouwen naar huis. Deze plek was een goede plek en als het nodig is kom ik weer.

Hechten is ons aan elkaar durven verbinden en ook durven loslaten in het vertrouwen dat we op andere plekken verder groeien.