´De hartstochtelijke verontwaardiging van het slachtoffer wordt doorgaans gezien als een ontwrichtende kracht, die de gemoedsrust en het comfort verstoort van de omstanders die worden opgeroepen om het onrecht tegenover het slachtoffer recht te zetten´.

Toen ik de woorden van Judith Herman in haar boek ‘Waarheid, eerherstel en gerechtigheid’ las, werd ik overspoeld door verdriet voor de weg die verwonde, verontwaardigde delen in mij hebben moeten afleggen. Zij hebben gepraat als brugman, zij hebben geschreeuwd, gehuild, gebotst, gebroken, zij liepen tegen grenzen aan en er over heen, zowel hun eigen als die van anderen. Zij waren complex, te emotioneel, ingewikkeld, overdreven en gek.

Het waren ook deze delen die zich onze waardigheid als mens konden herinneren en ervoor streden die terug te krijgen. Het waren deze delen die ondanks alles wat gezegd was geloofden dat zij mochten strijden. Dat zij recht hadden. Niet voor niks gingen uitgerekend zij op zoek naar erkenning en misschien veel meer nog naar herstel van waarde. Maar zij vroegen er naar op plekken waar ze het niet konden krijgen. Op deze plekken werd ik moe, werd het donker, werd het machteloos en wanhopig.

Jaren geleden ontving ik een kaart met op de voorkant een prent van Marius van Dokkum. Een dansend meisje in de kerk voor de gevestigde orde. Zij zal hebben opgeschud, zij zal een ontwrichtende kracht zijn binnen dat systeem, maar ze lijkt vol overtuiging te dansen en haar kleur te dragen. Bij het overdenken van de woorden van Judith Herman moest ik aan dat meisje denken en wordt ze mij een voorbeeld. Met dezelfde lichtigheid, kleur en lef wil ik dansen en blijven dansen. Vragen om erkenning van wat niet gezien mag, kan of wil worden, op zoek naar eerherstel. Wie doet mee?

Foto: schilderij Marius van Dokkum - Dansje in de kerk